Nittande desember byrja det å snø. Glade kvitringar på facebook og tidelibom. Det snør kvart år ein eller annan gong i løpet av vinteren sjølv i ytre strøk av Rogaland. Viss me er heldige ligg snøen nokonlunde kvit omlag ei veke før han regnar vekk igjen. Den nittande desember håpa me et snøen ville ligge i alle fall over jul. Det hadde vore så kvitt og fint og triveleg.

Den nittande januar hadde snøen lege i ein månad akkurat like kvit og fin. Me satte kryss i taket, Tenk det!
Den tjuande desember var mange allereie lei av snøen. Den tjuande januar var alle lei av snøen. Ungane og. Eg veit berre om ein person som då framleis var glad i snøen, men han likar nok veldig godt å gå på ski.

No har snøen lege i over to månadar. Det var fint å ha kvit snø den mørkaste delen av året, men no står sola tidleg opp og går seint ned. Me treng han ikkje lenger no. Eigentleg er ikkje me så hugne på snø i det heile tatt. Dei fleste av oss tykkjer snøen er finast oppe på fjellet, så kan me vitje han når me vil.

Det har blitt mars, og då brukar det stå snøklokker i alle grøftekantar og hageflekkar. Dei kjem, eg veit dei kjem, men eg saknar dei så! Til tross, i dag augna eg håp. Eg brukar helse våren velkomen ved å gå ute i berre genser. Det kunne eg i dag.

At eg har hue og skjerf på er uvesentleg. Det er genseren som skal vere bar.

Eg gjekk til cooperativen for å handle mat. På veg dit fann eg dette flotte vårteiknet:

Dette er ikkje direkte eit vårteikn, men eg tykte det var ganske fint:

Blid og nøgd handla eg meg ferdig, nudlar, eple og oliven. Eg brukte ikkje lang tid. Likevel hadde det skjedd så altfor mykje i mellomtida. Då eg kom ut att hadde det byrja snø. Mykje. Eg måtte ta bilete av snøen inne frå bereposen.

Tilbake på HKV såg eg slik ut:

Slik såg det ut ute:

Dette er hua mi. Ho blei jo i grunn ganske fin.

Tida går så fort at når eg planlegg ein bloggpost så blir han utdatert før eg kjem så langt at eg får skrive han ned. Likevel, denne her er ikkje så vanskeleg å få ut i verda. I går feirte gode vener 31-års dagane sine. Eg fekk snakke med vener som bor like her borte over brua og eit lite stykke til bortover vegen, men som eg likevel nesten aldri ser. Det gjorde godt langt inn i hjarta og rundt det og oppover ryggraden til augene og munnen som smilte og koste seg. Festen var på fine HKV i Wergelandsgate. Berre fordi det går så fint an så stod «Breakfast at Tiffany’s» på via projektor plassert lavt slik at filmen la seg ut over vegg, soklar og menneske.

Eg har lyst på slik raud nase som hjorten vår fekk i går. Eg er litt seint ute til sjølve dagen, men eg trur det framleis er muleg å støtte saken. Og så har eg så lyst på raud nase.

Til slutt ein liten historie om ein pose appelsinar. På tysdag i Sauda rakk eg akkurat Rimi før dei stengte 2200. Eg var på veg til Sauda sportell for nok ei natt i sovpose med to hundar under dyna oppi senga i lag med meg og ein episode «Medium» på eit av dei eldste fjernsynsapparata som framleis er i bruk. På Rimi hadde dei store oransje nett fylt med bittesmå appelsinar. Slike appelsinar som ikkje har blitt pressa til å vekse så fort at dei har byrja formeire seg. Slike som ikkje har små babyar i den eine enden som ikkje smakar godt i det heile tatt. Og desse bittesmå appelsinane var kjempegode. Eg blir så lei meg viss eg kjøper appelsinar som ikkje smakar godt, at eg stort sett lar vere å kjøpe appelsinar. Denne gongen gjekk det uhorveleg bra. Eg har ennå fire appelsinar igjen, og sidan eg hadde så mange valde eg å lage ferskpressa appelsinjus til laurdagsfrukosten. Det ville jo vore leit om dei blir dårlege før eg får sjans til å ete dei opp.